عبدالله یا عبدالدنیا

🔹جلسات هفتگی شرح و تفسیر صحیفه سجادیه (دعای بیستم)
📅 تاریخ: 1403/11/11 -29 رجب 1446
✨ جلسه: مشکات نور
🎤 سخنران: استاد علی ساعی

📝 برخی موارد مطرح شده در جلسه:

🌿 دنیاپرستی و غفلت از حقیقت

🔹 او خواهد شنید، اما نه با گوش حقیقت‌شنو؛ حقیقت را نخواهد شنید.
🔹 خواهد دید، اما آنچه خواهد دید، دروغ خواهد بود.
🔹 شهوات، عقل او را می‌درند؛ همچون حیوان درنده‌ای که عقل را نابود می‌کند.
🔹 دنیا، قلبش را می‌میراند، دلش را از بین می‌برد و او را بی‌دل می‌سازد.
🔹 آنچه از او باقی می‌ماند، پاره‌سنگی سخت‌تر از سنگ خواهد بود.

🔥 دلبستگی به دنیا

🔹 هوای نفس، او را دیوانه‌وار عاشق دنیا کرده است.
🔹 او شیدای دنیا گشته، عبد دنیا شده است.
🔹 بنده‌ی دنیا و بنده‌ی هر آن‌که بهره‌ای از دنیا دارد.
🔹 دنیاپرست است و دنیاپرستان را نیز می‌پرستد.

🌀 اسارت در چرخش دنیا

🔹 هر جا که دنیا روی آورد، او نیز به همان سو متمایل خواهد شد.
🔹 قطب‌نمای وجودش دنیا خواهد شد؛ هرگونه که دنیا بچرخد، او نیز خواهد چرخید.
🔹 مرکبش دنیا خواهد بود و اسیر واقعی آن خواهد شد.

🚫 بی‌اعتنایی به هدایت الهی

🔹 هیچ بازدارنده‌ای از سوی خدا، او را از دنیاپرستی باز نخواهد داشت.
🔹 نه قرآن، نه عترت، نه موعظه‌ی هیچ موعظه‌گری بر او اثر نخواهد گذاشت.
🔹 خدایش، رسولش، امامش، همه چیزش، دنیا خواهد شد.
🔹 او در طواف همیشگی دنیا خواهد بود؛ به کعبه‌ی دنیا خواهد چرخید.
🔹 لحظه‌ای از دنیا دل نخواهد کند و شیدای آن باقی خواهد ماند.

🔥 هدایت شهوات در مسیر الهی

🔹 باید شهوات، «فی‌الله» شوند تا انسان را به سوی خدا سوق دهند.
🔹 در غیر این صورت، همچون هیزم، انسان را خواهند سوزاند.
🔹 اگر عشق، تنها به «تنهای یگانه» اختصاص یابد، توحید در عشق محقق خواهد شد.
🔹 خداوند، مزه‌ی عشقش را در همه‌ی آیاتش جاری می‌کند.
🔹 آن‌که خود را وقف خدا کند، از هر چیزی طعم الهی خواهد گرفت.

💖 درخشیدن عشق خدا

🔹 خدا، محبتش را در دل او خواهد کاشت.
🔹 آن‌گاه، کل جهان هستی عاشق او خواهند شد.
🔹 اگر حب خدا در قلب کسی درخشد، او از هر شغلی رها خواهد شد.
🔹 شغل او، تنها خدا خواهد شد؛ عشق خدا، او را از همه چیز رها می‌سازد.
🔹 یک شغل می‌یابد: شغل خدایی؛ بی‌کار از دنیا، شاغل به خدا.
🔹 با مشعل عشق خدا می‌سوزد، تنها نور او را می‌افروزد.

🔥 آتش و نور عشق الهی

🔹 عشق خدا، آتشی است که اگر بگیرد، چیزی را باقی نخواهد گذاشت.
🔹 هر چیزی جز عشق او را می‌سوزاند و نابود می‌کند.
🔹 نور خدا، هر جا بتابد، آن را روشن می‌سازد.
🔹 هیچ چیز جز نور او باقی نخواهد ماند؛ همه چیز را در بر خواهد گرفت.
🔹 در حضور نور الهی، جز روشنی او، چیزی دیده نخواهد شد.

🌿 محبت خداوند، نوری است که همه چیز را فروزان می‌کند و دلبستگی به دنیا، ظلمتی است که انسان را در تاریکی غفلت فرو می‌برد.

🌿 دنیاپرستی و غفلت از حقیقت

🔹 او خواهد شنید، اما با گوشی که حقیقت را نمی‌شنود.
🔹 خواهد دید، اما آنچه می‌بیند، دروغ خواهد بود.
🔹 شهوات، عقل او را می‌درند؛ مانند حیوان درنده‌ای که عقل را نابود می‌کند.
🔹 دنیا، قلبش را می‌میراند، دلش را از بین می‌برد و او را بی‌دل می‌سازد.
🔹 آنچه از او باقی می‌ماند، پاره‌سنگی سخت‌تر از سنگ خواهد بود.

🔥 دلبستگی به دنیا

🔹 هوای نفس، او را دیوانه‌وار عاشق دنیا کرده است.
🔹 او شیدای دنیا گشته، عبد دنیا شده است.
🔹 بنده‌ی دنیا و بنده‌ی هر آن‌که بهره‌ای از دنیا دارد.
🔹 دنیاپرست است و دنیاپرستان را نیز می‌پرستد.

🌀 اسارت در چرخش دنیا

🔹 هر جا که دنیا روی آورد، او نیز به همان سو متمایل خواهد شد.
🔹 قطب‌نمای وجودش دنیا خواهد شد؛ هرگونه که دنیا بچرخد، او نیز خواهد چرخید.
🔹 مرکبش دنیا خواهد بود و اسیر واقعی آن خواهد شد.

🚫 بی‌اعتنایی به هدایت الهی

🔹 هیچ بازدارنده‌ای از سوی خدا، او را از دنیاپرستی باز نخواهد داشت.
🔹 نه قرآن، نه عترت، نه موعظه‌ی هیچ موعظه‌گری بر او اثر نخواهد گذاشت.
🔹 خدایش، رسولش، امامش، همه چیزش، دنیا خواهد شد.
🔹 او در طواف همیشگی دنیا خواهد بود؛ به کعبه‌ی دنیا خواهد چرخید.
🔹 لحظه‌ای از دنیا دل نخواهد کند و شیدای آن باقی خواهد ماند.

🔥 هدایت شهوات در مسیر الهی

🔹 باید شهوات، «فی‌الله» شوند تا انسان را به سوی خدا سوق دهند.
🔹 در غیر این صورت، همچون هیزم، انسان را خواهند سوزاند.
🔹 اگر عشق، تنها به «تنهای یگانه» اختصاص یابد، توحید در عشق محقق خواهد شد.
🔹 خداوند، مزه‌ی عشقش را در همه‌ی آیاتش جاری می‌کند.
🔹 آن‌که خود را وقف خدا کند، از هر چیزی طعم الهی خواهد گرفت.

💖 درخشیدن عشق خدا

🔹 خدا، محبتش را در دل او خواهد کاشت.
🔹 آن‌گاه، کل جهان هستی عاشق او خواهند شد.
🔹 اگر حب خدا در قلب کسی درخشد، او از هر شغلی رها خواهد شد.
🔹 شغل او، تنها خدا خواهد شد؛ عشق خدا، او را از همه چیز رها می‌سازد.
🔹 یک شغل می‌یابد: شغل خدایی؛ بی‌کار از دنیا، شاغل به خدا.
🔹 با مشعل عشق خدا می‌سوزد، تنها نور او را می‌افروزد.

🔥 آتش و نور عشق الهی

🔹 عشق خدا، آتشی است که اگر بگیرد، چیزی را باقی نخواهد گذاشت.
🔹 هر چیزی جز عشق او را می‌سوزاند و نابود می‌کند.
🔹 نور خدا، هر جا بتابد، آن را روشن می‌سازد.
🔹 هیچ چیز جز نور او باقی نخواهد ماند؛ همه چیز را در بر خواهد گرفت.
🔹 در حضور نور الهی، جز روشنی او، چیزی دیده نخواهد شد.

🌿 محبت خداوند، نوری است که همه چیز را فروزان می‌کند و دلبستگی به دنیا، ظلمتی است که انسان را در تاریکی غفلت فرو می‌برد.

✨ ورود عشق خدا به قلب

🔹 اگر عشق خدا بر قلبی وارد شود، آن قلب نیز به نور خدا تبدیل خواهد شد.
🔹 هر چیزی که محبوب خدا باشد و سمت عاشقی خدا را بپیماید، سراسر نور خواهد شد.
🔹 حب خدا، سماء‌الله است؛ آسمان خداست که همه‌چیز را در بر می‌گیرد.

☁️ عشق خدا همچون آسمان

🔹 حب خدا مانند آسمانی است که اگر بر سر کسی سایه بیندازد، همچون ابری او را در بر می‌گیرد.
🔹 عشق خدا هر جا که بتابد، آن را در آغوش خود جای می‌دهد و هرگز رهایش نمی‌کند.

🍃 باد و نسیم الهی

🔹 باد، نسیم خداست.
🔹 هر جا بوزد، آن را به حرکت درمی‌آورد، می‌شوراند و به جنبش وا‌می‌دارد.
🔹 عشق خدا مانند آب است، ماء‌الله**، که هر چیزی را زنده می‌کند.
🔹 زنده‌گر و احیاگر است؛ مرده را زنده و زنده را زنده‌تر می‌کند.

🌍 زمین و کشتزار الهی

🔹 عشق خدا، ارض خداست؛ هر چیزی از آن می‌روید.
🔹 زمین خداست، کشتزاری که در آن حب خدا رشد می‌کند.
🔹 محبوب، به زمین خدا تبدیل می‌شود، که از آن خیر و برکت می‌روید.
🔹 پس چه کنیم که همه چیز سمت و سوی خدایی بگیرد؟

❤️ حب خدا در مخلوقات

🔹 همان عشقی که خدا در وجود ما انداخته است، از او بخواهیم که در مخلوقاتش نیز قرار دهد.
🔹 تا در همه چیز، تنها نام و حب خدا را مشاهده کنیم.
🔹 محب‌الله کسی است که در راه خدا، به خاطر خدا عشق می‌ورزد. 🔹 هر حب شهواتی را اگر در مسیر خدا قرار دهیم، فی‌اللهی خواهد شد. 🔹 هر که عاشق آن شود، در واقع عاشق خدا شده است. 🔹 حتی اگر فرزندش را دوست دارد، به خاطر خدا دوست بدارد تا محب‌الله گردد. 🔹 پیش از آنکه کسی یا چیزی را دوست بداریم، ابتدا باید خدا را دوست بداریم. 🔹 در حب‌الشهوات نام خدا را بنگاریم تا همه چیز سمت و سویی الهی بیابد. 🔹 تنها خدا یاد شود، نه غیر او.

🌿 **عشق خدا، همه چیز را زنده می‌کند، آسمانی می‌سازد، و جهت حقیقی به زندگی می‌دهد. پس هر حب و شوقی را به نام او مزین کنیم تا از ظلمت دنیا به نور الهی برسیم.

❤️ محب و محبوب در مسیر الهی

🔹 هر محبتی که به خاطر خدا باشد، آن محبوب نیز حبیب‌الله می‌شود.
🔹 اگر کسی را به خاطر خدا دوست بداریم، در واقع خدا را دوست داشته‌ایم.
🔹 پس محبوب نیز به مقام حبیب‌الله می‌رسد، چه جایگاه بزرگی!
🔹 در مسیر فی‌الله**، محب، محب‌الله است و محبوب، حبیب‌الله.
🔹 چرا؟ زیرا هیچ دو موجودی نمی‌توانند یکدیگر را دوست داشته باشند، مگر در راه خدا.
🔹 *حب خدا در میان محب و محبوب مبادله می‌شود، نشانه‌ای الهی که در گردش است. 🔹 اگر این حقیقت را درک کنیم، هم محب‌الله خواهیم بود و هم محبوب، حبیب‌الله. 🔹 «المَرءُ مَعَ مَن أَحَبَّ»*؛ انسان همراه با کسی است که او را دوست دارد.
🔹 پس **هر که را به خاطر خدا دوست داریم، در حقیقت خدا را دوست داشته‌ایم.

✨ پیشی‌گرفتن در عشق الهی

🔹 هیچ‌کس نمی‌تواند عاشق خدا شود، مگر اینکه خدا ابتدا او را دوست داشته باشد.
🔹 در عشق، هیچ‌کس از خالق سبقت نمی‌گیرد.
🔹 خداوند ابتدا بنده را دوست می‌دارد، سپس او را عاشق خود می‌گرداند.
🔹 پس خود را وقف خدا کنیم**، تسلیم او شویم، تا ما را به **مزرعه عشق و عبادت تبدیل کند.

🔍 کشف حقیقت عشق

🔹 مواظب باشیم که خود را کشف کنیم؛ ما که هستیم؟
🔹 اگر خدا ما را دوست نداشت، نمی‌آفرید!
🔹 پس این عشق را در جان خود جستجو کنیم.
🔹 هر حجابی را کنار بزنیم تا حقیقت را از پس آن ببینیم.
🔹 هر سیمی را که ما را به زمین بسته است، قطع کنیم.
🔹 از خاک وجود خود را پالایش کنیم.
🔹 خود را در کوره عبادت بسوزانیم، تا طلای حقیقت وجودمان آشکار شود.
🔹 مبادا این حقیقت پنهان و مدفون باقی بماند.
🔹 خدا به ما عمر داد، تا این گوهر را از حبس کبرای غفلت بیرون آوریم.
🔹 باید آن سر برندگی حقیقت را آشکار کنیم.

💎 توحید در عشق

🔹 باید عشق را در وجود خود به توحید برسانیم.
🔹 توحیدی شویم، تا عشق ما نیز توحیدی گردد و صیقل یابد.
🔹 چه بسیار انسان‌هایی که به ظاهر الماس‌اند اما در باطن شیشه.
🔹 و چه بسیار انسان‌هایی که به ظاهر شیشه‌اند اما در باطن الماس.
🔹 باید این الماس حقیقت را آشکار کنیم.
🔹 خدا به ما عمر داد تا این حقیقت را پیدا کنیم، نه اینکه آن را مدفون کنیم.

⚖️ آزمون بندگی

🔹 بنده ناب الهی باید از آزمون خدا سربلند بیرون بیاید.
🔹 انسان با اختیار**، بندگی را انتخاب می‌کند.
🔹 در این مسیر، یا *با نیکی به سرانجام می‌رسد*، یا **فطرتش را در میانه راه گم می‌کند.
🔹 آن‌گاه نمی‌داند از کجا آمده، به کجا می‌رود، و برای چه آمده است.
🔹 اگر خود را گم کرد، اسیر شهوات شده و مدفون می‌گردد.
🔹 آنچه نزد خداست را فراموش می‌کند.
🔹 نمی‌داند که خدا به او عمری داد، تا این عمر دروازه‌ای به جاودانگی باشد.
🔹 اما او در همان عمر سقوط می‌کند.
🔹 در خویش سقوط می‌کند، در حالی که باید از خود پرواز کند.
🔹 عمرش فرودگاه پرواز بود، نه زندانی برای سقوط!
🔹 اما او فراموش کرد، اسیر نفس خویش شد، مدفون گشت، نابود شد.
🔹 انسان نفهمید و با اختیارش خود را بدبخت و روسیاه کرد.

🌿 پس بیایید از این حقیقت غافل نشویم؛ اختیار را به سوی بندگی خدا سوق دهیم، تا در این امتحان الهی، گوهر ناب بندگی را بیابیم و از سقوط به پرواز برسیم.

⚖️ آزمون امانت الهی

🔹 انسان به این آزمون اکبر لبیک گفت**، بدون اینکه خود را به نیکی بسنجد.
🔹 به *زور و بازوی خود دقت نکرد*، نفهمید که **وزنه‌بردار امانت سنگین است.
🔹 آن امانت سنگین را برداشت و ستون فقراتش شکست، آبروی خود را برد.
🔹 عمر، ثروتی واقعی است که باید با آن به فراتر از مُلکوت، یعنی جاودانگی رسید.
🔹 اما انسانِ فطرت‌گم‌کرده، تبدیل به مزرعه شیطان می‌شود، اسیر او می‌گردد.
🔹 مسیر جاودانگی را گم می‌کند.
🔹 فطرتش او را به جاودانگی می‌خواند، اما راه را گم کرده است.
🔹 شیطان و نفس، آدرس‌های اشتباه را به او تلقین می‌کنند.
🔹 او جاودانگی را در همین دنیا، در همین پستی، می‌جوید.
🔹 نمی‌فهمد، خطا می‌کند، حرص می‌ورزد.

💰 اعتیاد به ثروت و وهم جاودانگی

🔹 مال و ثروت جمع می‌کند، آن را شماره می‌کند، ارقام ثروت خود را می‌شمارد.
🔹 چرا؟ گمان می‌کند مال و ثروتش او را جاودانه خواهد ساخت.
🔹 این است راز گرایش به دنیا، اعتیاد به جمع مال!
🔹 حس کاذب رهایی به او دست می‌دهد، خیال می‌کند هرچه مال جمع کند، به جاودانگی نزدیک‌تر می‌شود.
🔹 عمر جاودانه؟ بندگی جاودانه؟ یا معصیت جاودانه؟
🔹 آیا می‌خواهد به رهایی ابدی برسد؟ از هرچه هست، حتی از خود برهد؟
🔹 یا اسیر هوای نفسش شود و به رسوایی جاودانه و خلود در جهنم برسد؟

🔥 خطر سقوط در دنیا

🔹 باید که به خلود بهشت هم نه، بلکه از آن نیز بگذرد.
🔹 اما در این مسیر، خوراک شیطان می‌گردد.
🔹 انسان نمی‌داند این عمر، عمری است برای گذشتن، برای رهایی از هرچه هست.
🔹 اما خلود را در جمع مال، در توجه مردم، می‌پندارد.

🕊 کرامت یا سقوط؟

🔹 به کرامات می‌رسد، اما اسیر توجهات می‌شود.
🔹 کرامت و علم، باید بال پرواز او شود، اما اسباب سقوطش می‌گردد.
🔹 سقوط می‌کند، جاودانگی می‌طلبد، اما جاودانگی را در تحسین و نگاه دیگران می‌یابد.

📚 علم و حکمت؛ راه پرواز یا دام دنیا؟

🔹 به علوم و حکمت می‌رسد، اما ظرفیتش را پیدا نمی‌کند.
🔹 خدا را فراموش می‌کند.
🔹 به جای پرواز و اوج گرفتن، خود را به دنیا می‌چسباند.
🔹 چسب دنیا، او را از هرچه هست، می‌برد.
🔹 در کام دنیا فرو می‌رود، به معنای واقعی می‌میرد.
🔹 در این دنیا راه می‌رود، اما مرده‌ای است که می‌جنبَد.
🔹 به جایی می‌رسد که دشمن خود را دوست می‌گیرد، به آغوشش می‌کشد.
🔹 تنها موجودی که به دشمن خود اعتماد می‌کند، انسان است!

⚠️ پذیرش ولایت شیطان

🔹 انسان، تنها موجودی است که از دشمنش مشورت می‌گیرد و دشمنش را به وکالت می‌پذیرد.
🔹 خام‌تر از این انسان یافت می‌شود؟
🔹 اگر شیطان به انسان مشورت دهد، او را به کجا راهنمایی خواهد کرد؟
🔹 اگر انسان به شکارچی خود اعتماد کند، چه خواهد شد؟
🔹 خود را به شکارچی نزدیک می‌کند، و نتیجه‌اش معلوم است.
🔹 انسان، ولایت و سرپرستی شیطان را می‌پذیرد، تحت سلطنت او درمی‌آید.
🔹 شیطان دشمن شماست، پس او را دشمن بگیرید!
🔹 شیطان، حزب خود را فرا می‌خواند تا آنان را جزو اصحاب آتش کند.
🔹 لحظه‌ای از سوگند خود دست برنمی‌دارد!
🔹 سوگند خود را برای نابودی بشر نمی‌شکند.

🌿 شیطان، سوگند نابودی انسان را خورده است. اما خدا، به او فرصت پرواز داده است. بیدار شویم، مبادا اسیر دنیا شویم، مبادا در گذرگاه، مقصد بسازیم!