باتوجه به آیات راه دست يافتن به اين يشاء الله چيست؟ آيا مربوط به عالم ذر ميباشد؟

سوال1261 :
با توجه به آيه ي: (وَ اللَّهُ یدْعُواْ إِلىَ دَارِ السَّلَمِ وَ یهدِى مَن یشَاءُ إِلىَ صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ) (یونس آیه 25)
و آيات مشابه ديگر كه هدايت را مربوط به يشاء الله ميداند. يا رزق را به يشاء الله مربوط ميداند. كه حتي خواست پيامبر باعث تغيير آن نميشود.
قصص: إِنَّكَ لَا تَہۡدِى مَنۡ أَحۡبَبۡتَ وَلَـٰكِنَّ ٱللَّهَ يَہۡدِى مَن يَشَآءُ‌ۚ وَهُوَ أَعۡلَمُ بِٱلۡمُهۡتَدِينَ (٥٦) راه دست يافتن به اين يشاء الله چيست؟ آيا مربوط به عالم ذر ميباشد؟
🌸🔆❄️بسم الله الرحمن الرحیم❄️🔆🌸
#پاسخ1261
🍀🔅🌟سلام علیکم🌟🔅🍀
🌻🍀🌱تا خدا نخواهد، نمیشود، آنگاه که او خوست میشود🌱🍀🌻
🔆🔅🌱آیه ی شریفه اشاره به مشیّت خدا دارد، هیچ امر ریز و درشتی در این عالم هستی بدون مشیّت الهی امکان تحقق اش وجود ندارد.
🔆🔅🌱تحقق هر حرکت و خواست و منظوری از هر پدیده ای تنها به مشیّت خدا بستگی دارد، از حرکت ذرات و کهکشانها، نفس کشیدن و طپیدن قلب، هضم غذا، بیماری و درمان، هدایت و ضلالت و …
🔆🔅🌱مشیّت، اولین تجلّی علم الهی است، علم الهی صراطی دارد!
🔆🔅🌱صراط علم الهی عبارتند از: مشیّت، اراده، تقدیر، قضاء، (اگر بدا نباشد) امضاء
🔆🔅🌱با اینکه هر گونه رفتار ما در عالم دنیا متأثر از عالم ذَر میباشد ولی این امر بمنزله ی بی تاثیر بودن نیات و اعمال انسان در عالم دنیا نیست، بلکه عالم دنیا جهان تقویت نیکی ها و جبران کاستی هاست و تنها کسانی که قلبشان مُهر میخورد امکان هدایت از آن سلب میشود!
🌸🔅🌱 الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ قَالَ: سُئِلَ الْعَالِمُ ع كَيْفَ عِلْمُ اللَّهِ قَالَ عَلِمَ وَ شَاءَ وَ أَرَادَ وَ قَدَّرَ وَ قَضَى وَ أَمْضَى فَأَمْضَى مَا قَضَى وَ قَضَى مَا قَدَّرَ وَ قَدَّرَ مَا أَرَادَ فَبِعِلْمِهِ كَانَتِ الْمَشِيئَةُ وَ بِمَشِيئَتِهِ كَانَتِ الْإِرَادَةُ وَ بِإِرَادَتِهِ كَانَ التَّقْدِيرُ وَ بِتَقْدِيرِهِ كَانَ الْقَضَاءُ وَ بِقَضَائِهِ كَانَ الْإِمْضَاءُ وَ الْعِلْمُ مُتَقَدِّمٌ عَلَى الْمَشِيئَةِ وَ الْمَشِيئَةُ ثَانِيَةٌ وَ الْإِرَادَةُ ثَالِثَةٌ وَ التَّقْدِيرُ وَاقِعٌ عَلَى الْقَضَاءِ بِالْإِمْضَاءِ فَلِلَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى الْبَدَاءُ فِيمَا عَلِمَ مَتَى شَاءَ وَ فِيمَا أَرَادَ لِتَقْدِيرِ الْأَشْيَاءِ فَإِذَا وَقَعَ الْقَضَاءُ بِالْإِمْضَاءِ فَلَا بَدَاء …
الكافي (ط – الإسلامية)، ج‏1، ص: 149