سوال2789:
آیا منظور از آیه ی “ءاتی الرحمن عبدا”
اینه که همه ی موجودات در هر مسیری که گام بردارند باز هم به سوی او در حرکتند مثلا در مورد کافر بت پرست ،اون بت و استقلالش جز خیال و وهمش نیست وسجده اش در مقابل بت در واقع سجده ی تکوینی به سوی خداست.
🌷🌸بسم الله الرحمن الرحیم🌸🌷
#پاسخ2789
🌹علیکم السلام
🌼🌿به این معناست که هیچ مخلوقی نمیتواند از دایره بندگی و حکومت الهی خارج شود، چه نیک باشد و دارای مقام خاص، مثل حضرت عیسی علیه السلام که صاحب کرامت و معجزه بودنش او را از دایره بندگی الهی خارج نمیکند و همچنین اگر بدترین موجود خلقت باشد مثل شیطان باز تحت سلطنت و قدرت الهی است-َ وَ لَا يُمْكِنُ الْفِرَارُ مِنْ حُكُومَتِك- از جنبه ذات و کان همه بنده محض خدایند اما موجودات مختار حسن اختیار خود را در بندگی الهی بایستی به اثبات برسانند، خالق حکیم که اذن و رخصت و امکان وقوع گناه و معصیت صادر فرموده نشأت جدیدی را در عرصه خلقت رقم زده که در این عرصه بندگان خدا به صالح و طالح تقسیم میگردند.
☘️🌿با دقت به قبل و بعد آیه شریفه مقصود آیه بهتر آشکار میگردد.
🌻🌿أن دَعَوْاْ لِلرَّحْمَانِ وَلَدًا(91)
🌻🌿و مَا يَنبَغِى لِلرَّحْمَانِ أَن يَتَّخِذَ وَلَدًا(92)
🌻🌿إن كُلُّ مَن فىِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ إِلَّا ءَاتىِ الرَّحْمَانِ عَبْدًا(93)
🌻🌿لقَدْ أَحْصَئهُمْ وَ عَدَّهُمْ عَدًّا(94)
🌻🌿و كلُّهُمْ ءَاتِيهِ يَوْمَ الْقِيَمَةِ فَرْدًا(95)
🌻🌿إنَّ الَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّلِحَاتِ سَيَجْعَلُ لهَُمُ الرَّحْمَانُ وُدًّا(96)مريم
🌸از اين رو كه براى خداوند رحمان فرزندى قائل شدند! (91)
🌸در حالى كه هرگز براى خداوند رحمان سزاوار نيست كه فرزندى برگزيند! (92)
🌸تمام كسانى كه در آسمانها و زمين هستند، بنده اويند! (93)
🌸خداوند همه آنها را احصا كرده، و به دقّت شمرده است! (94)
🌸مسلّماً كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام دادهاند، خداوند رحمان محبّتى براى آنان در دلها قرار مىدهد! (96)
☘️نظر صاحب مجمع البیان:
🌷🌿تمام كسانى كه در آسمانها و زمين هستند، اعم از فرشتگان و جن و انس، بسان بردگانى متواضع و خاضع به پيشگاه خداوند مىآيند. در جاى ديگر مىفرمايد: وَ كُلٌّ أَتَوْهُ داخِرِينَ (نمل 87: همه آنها با خوارى به پيشگاه خدا مىآيند) مقصود اين است كه خلق، همگى بندگان خدايند و تحت حكومت او هستند. عيسى و عزير و ملائكه هم در زمره بندگان هستند.
ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج15، ص: 212
