سوال3078:
در دو فراز از دعای ابوحمزه ثمالی اینگونه آمده:
فَوَ عِزَّتِكَ يَا سَيِّدِي لَوْ نَهَرْتَنِي مَا بَرِحْتُ مِنْ بَابِكَ وَ لاَ كَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِكَ اي آقاي من به عزّتت سوگند، اگر مرا براني از درگاهت دور نخواهم شد، و از چاپلوسي و تملق نسبت به تو دست نخواهم كشيد،
وَ لاَ كَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِكَ لِمَا أُلْهِمَ قَلْبِي (يَا سَيِّدِي) مِنَ الْمَعْرِفَهِ بِكَرَمِكَ وَ سَعَهِ رَحْمَتِكَ و از چاپلوسي نسبت به تو باز نخواهم ايستاد، به خاطر الهامي كه از معرفت به كرمت و گستردگي رحمتت به قلب من شده،
حال آیا تملق و چاپلوسی در پیشگاه خدا نیکوست؟؟چرا کلمه تملق استفاده شده؟
🌷🌸بسم الله الرحمن الرحیم🌸🌷
#پاسخ3078
🌹علیکم السلام
🌼🌿تملق لزوما به معنای اظهار لطف و محبت زبانی خلاف باور قلبی نیست.
در معنای تملق، اظهار دوستی و محبت و لطف مطابق باور قلبی هم وارد شده!
در مورد ذات حق، آخرین حد و توان کل خلایق در ستایش و اظهار لطف و محبت، نه تنها شایسته درگاه خدا نبوده بلکه در وصف آیات خدا نیز کمترین خواهد بود!
🌼🌿تملق مورد اشاره در مناجات مذکور به واقع اظهار ادب بندگی در برابر خدای متعال میباشد یعنی ای حدا و محبوب من اگر مرا تعذیب فرمایی باز حالم نسبت به ذات مقدس تو مکدر نخواهد شد و لحظه ای مرا از اظهار محبت نسبت به خودت باز نخواهد داشت.
🌸🌿 يا إِلَهِي وَ سَيِّدِي وَ مَوْلَايَ وَ رَبِّي صَبَرْتُ عَلَى عَذَابِكَ فَكَيْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِرَاقِكَ وَ هَبْنِي صَبَرْتُ عَلَى حَرِّ نَارِكَ فَكَيْفَ أَصْبِرُ عَنِ النَّظَرِ إِلَى كَرَامَتِكَ أَمْ كَيْفَ أَسْكُنُ فِي النَّارِ وَ رَجَائِي عَفْوُك
🌹🔆ای خدای من! ای آقای من! ای مولای من! و ای پروردگار من! اگر عذابت را تحمل کنم اما چگونه جدایی تو را تحمل خواهم نمود هر چند که بتوانم گرمی آتش تو را تحمل کنم اما چگونه میتوانم در برابر نگاه به کرمت تحمل تحمل داشته باشم. …
🌸🌿 إلَهِي إِنْ أَخَذْتَنِي بِجُرْمِي أَخَذْتُكَ بِعَفْوِكَ وَ إِنْ أَخَذْتَنِي بِذُنُوبِي أَخَذْتُكَ بِمَغْفِرَتِكَ وَ إِنْ [إذا] أَدْخَلْتَنِي النَّارَ أَعْلَمْتُ أَهْلَهَا أَنِّي أُحِبُّك
🌹🔆ای خدای من اگر از جرم من بگیری من از عفو تو خواهم گرفت و اگر از گناهم بگیری بخشش تو را خواهم گرفت و اگر مرا وارد آتش کنی به اهل آتش اعلام میکنم که تو را دوست دارم.
☘️🌿[ملق]
أَمْلَقَ: (إِمْلَاقاً) افْتَقَرَ وَ احْتَاجَ وَ (مَلَقْتُ) الثَّوْبَ (مَلْقاً) مِنْ بَابِ قَتَلَ غَسَلْتُهُ و (مَلِقْتُهُ) (مَلَقاً) و (مَلِقْتُ) لَهُ أَيْضاً تَوَدَّدْتُهُ مِنْ بَابِ تَعِبَ و تَمَلَّقْتُ لَهُ كَذلِكَ.
المصباح المنير، ج2، ص: 579
المَلَقُ محركة: الود و اللطف، و أن يعطي في اللسان ما ليس في القلب. و الفعل كفرح و قد يطلق المَلَقُ و التَّمَلُّقُ على التودد و التلطف و الخضوع التي يطابق فيها الجنان اللسان.
وَ مِنْهُ” أَدْعُوكَ خَوْفاً وَ طَمَعاً وَ تَمَلُّقاً”.
مجمع البحرين، ج5، ص: 237
