سوال3197 :
یکی از صفات سلبی برای ذات احدیت رویت حسی است.که پروردگار با حواس پنجگانه قابل درک نیست. پس چگونه حضرت موسی(ع) صدای خداوند را شنید و خداوند به طور مسقیم با او صحبت کرد؟
🌸🌷بسم الله الرحمن الرحیم🌷🌸
#پاسخ3197
🌹سلام علیکم
🌷🔆کلام پروردگار از محدثات حضرت باریتعالی است، نوع خاصی از ارتباط ربانی محسوب میشود، کلامی که به اراده «کن فیکون» تحقق مییابد. به زبان ساده تر کلام را ایجاد میکند و تکلمش با حضرت موس علیه السلام به همان کلمه ایجادی است. به واقع در تکلم الله با موسی فرشته وحی دخالتی در ارسال پیام خدای متعال نداشت، اراده میفرمود و اراده اش در قالب کلمات به حضرت موسی علیه السلام انتقال مییافت.
🌻🌼النساء : 164 وَ رُسُلاً قَدْ قَصَصْناهُمْ عَلَيْكَ مِنْ قَبْلُ وَ رُسُلاً لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَيْكَ وَ كَلَّمَ اللَّهُ مُوسى تَكْليماً
🌼🌻و پيامبرانى كه سرگذشت آنها را پيش از اين، براى تو باز گفتهايم و پيامبرانى كه سرگذشت آنها را بيان نكردهايم و خداوند با موسى سخن گفت.
🌸🔆 عنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَى قَالَ: سَأَلَ أَبُو قُرَّةَ الْمُحَدِّثُ عَنِ الرِّضَا ع فَقَالَ أَخْبِرْنِي جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ عَنْ كَلَامِ اللَّهِ لِمُوسَى فَقَالَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِأَيِّ لِسَانٍ كَلَّمَهُ بِالسُّرْيَانِيَّةِ أَمْ بِالْعِبْرَانِيَّةِ فَأَخَذَ أَبُو قُرَّةَ بِلِسَانِهِ فَقَالَ إِنَّمَا أَسْأَلُكَ عَنْ هَذَا اللِّسَانِ فَقَالَ أَبُو الْحَسَنِ ع سُبْحَانَ اللَّهِ مِمَّا تَقُولُ وَ مَعَاذَ اللَّهِ أَنْ يُشْبِهَ خَلْقَهُ أَوْ يَتَكَلَّمَ بِمِثْلِ مَا هُمْ مُتَكَلِّمُونَ وَ لَكِنَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ وَ لَا كَمِثْلِهِ قَائِلٌ فَاعِلٌ قَالَ كَيْفَ ذَلِكَ قَالَ كَلَامُ الْخَالِقِ لِمَخْلُوقٍ لَيْسَ كَكَلَامِ الْمَخْلُوقِ لِمَخْلُوقٍ وَ لَا يَلْفَظُ بِشَقِّ فَمٍ وَ لِسَانٍ وَ لَكِنْ يَقُولُ لَهُ كُنْ فَكَانَ بِمَشِيئَتِهِ مَا خَاطَبَ بِهِ مُوسَى مِنَ الْأَمْرِ وَ النَّهْيِ مِنْ غَيْرِ تَرَدُّدٍ فِي نَفَسٍ.
بحار الأنوار (ط – بيروت)، ج4، ص: 152
🔆🌸أبو الحسن الرّضا (ع) فرمود كه: كلام خالق از براى مخلوق نيست، و حضرت ايزد حافظ در هنگام كلام متلفّظ بشقّ فم و لسان و نطق و بيان نگردد ليكن ميفرمايد كه: كُنْ فَيَكُونُ.
يعنى: بمجرّد تلفّظ اين لفظ و مشيّت أمر آن چيز بحيّز ظاهر گردد پس آنچه ايزد أقدس با حضرت موسى (ع) از أمر و نهى بغير تردّد در نفس مخاطبه و مكالمه با آن نبىّ المقدّس نمود همين نوع بود و بس.
الإحتجاج على أهل اللجاج (للطبرسي) / ترجمه و شرح غفارى، ج4، ص: 64
