سوال3102 :
سلام علیکم
جناب استاد انسان موجودی منفعت طلب است تا در چیزی نفعی نبیند به سمت و سوی آن نمی رود لطفا آثار معنوی روحی و جسمی
دنیوی و اخروی نماز را بفرمائید
چطور شخصی مثل امیر المومنین سر نماز تیر را از پای ایشان بیرون می کشیدن متوجه نمی شدند این چه مقام و منزلتی هست که ما از درک آن عاجز هستیم آیا کلا روح در محضر خداوند بود و جسمشان در زمین ؟؟پس چرا ما همه گم شدگان خود را در نماز می یابیم در نماز هم غرق در دنیا هستیم در جائی از قرآن می خواندم خداوند می فرماید انسان همچین نمازش را با عجله به پایان می رساند که انگار بعد از نماز به کجا می خواهد برود ؟؟؟
🌷🌸بسم الله الرحمن الرحیم🌸🌷
#پاسخ3102
🌹علیکم السلام
🌼🌿از چمله آثار دنیوی نماز میتوان به این موارد اشاره نمود:
🌷🔆قرب الهی، ارتباط ویژه با معبود، غفلت زدایی، آرامش، رزق و برکت، عشق، اجابت خواست و دعا، دوری شیطان، استواری ایمان و عقیده، سبکباری و تطهیر دل، …
🌼🌿از جمله آثار اخروی نماز میتوان به میزان الاعمال بودن آن اشاره نمود.
🌼🌿علت اساسی خطورات مزاحم حین نماز به بی معرفتی و بی محبتی آدمی برمیگردد، چرا که محب از محبوب جدا نمیشود یاد محبوب تمام حریم دل محب را در برمیگیرد و احساسات او را برمی انگیزاند(الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَب)
🌼🌿نماز بهترین ابزار ارتباط با محبوب یگانه است، عاشق الله ریسمان عشق را رها نمیکند! حب دنیا مانع حقیقی حب الهی است و باعث غفلت در احوال نماز میگردد. کسی که لذت عبادت را درک نماید از آن جدا نمیشود چرا که عبادت ایزار عشق و محبت و نماز بهترین ابزار است. هوای نفس مزاحم درک لذت ارتباط با معبود است که باید زفع مزاحمت شود( كَيْفَ يَجِدُ لَذَّةَ الْعِبَادَةِ مَنْ لَا يَصُومُ عَنِ الْهَوَى)
🌼🌿تمرین تواضع اشتهای عبادت آدمی را تقویت میکند و حال آدمی را در نماز دگرگون میسازد(َ مَا لِي لَا أَرَى عَلَيْكُمْ حَلَاوَةَ الْعِبَادَةِ قَالُوا وَ مَا حَلَاوَةُ الْعِبَادَةِ قَالَ التَّوَاضُع)
🌼🌿فرار از معصیت میل به عبادت را تحریک و شوق نماز را تقویت مینماید. (َ طَلَبْتُ حَلَاوَةَ الْعِبَادَةِ فَوَجَدْتُهَا فِي تَرْكِ الْمَعْصِيَة)
🌸🌿قالَ عِيسَى ع بِحَقٍّ أَقُولُ لَكُمْ كَمَا نَظَرَ الْمَرِيضُ إِلَى الطَّعَامِ فَلَا يَتَلَذَّذُ بِهِ مِنْ شِدَّةِ الْوَجَعِ كَذَلِكَ صَاحِبُ الدُّنْيَا لَا يَتَلَذَّذُ بِالْعِبَادَةِ وَ لَا يَجِدُ حَلَاوَتَهَا مَعَ مَا يَجِدُهُ مِنْ حَلَاوَةِ الدُّنْيَا بِحَقٍّ أَقُولُ لَكُمْ إِنَّ الدَّابَّةَ إِذَا لَمْ تُرْكَبْ وَ تُمْتَهَنْ «1» تَصَعَّبَتْ وَ تَغَيَّرَ خُلُقُهَا كَذَلِكَ الْقُلُوبُ إِذَا لَمْ تُرَقَّقْ بِذِكْرِ الْمَوْتِ وَ بِنَصْبِ الْعِبَادَةِ تَقْسُو وَ تَغْلُظُ وَ بِحَقٍّ أَقُولُ لَكُمْ إِنَّ الزِّقَّ إِذَا لَمْ يَنْخَرِقْ أَوْ يَنْحَلْ «2» يُوشِكُ أَنْ يَكُونَ وِعَاءَ الْعَسَلِ كَذَلِكَ الْقُلُوبُ إِذَا لَمْ تَخْرِقْهَا الشَّهَوَاتُ أَوْ يُدَنِّسْهَا الطَّمَعُ أَوْ يقسيها [يُقْسِهَا] النَّعِيمُ فَسَوْفَ تَكُونُ أَوْعِيَةَ الْحِكْمَة
مجموعة ورام، ج1، ص: 148
🌸🌿حضرت عيسى- عليه السّلام- فرمود: حق به شما مىگويم: همچنان كه مريض به غذا نظر مىكند، ولى به خاطر شدّت دردش از آن لذت نمىبرد، هم چنين صاحب دنيا از عبادتش لذت نخواهد برد و تا وقتى كه دنيا در ذايقهاش شيرينى مىكند، از شيرينى عبادت بهرهاى نصيبش نمىگردد».
«و بحق مىگويم همچنان كه اگر مدتى بر حيوان سوار نشوند و او را رها كنند، پس از آن سوارشدنش مشكل مىشود و حيوان ضعيف مىگردد، هم چنين قلوب انسانها اگر با ياد مرگ و عبادات، رقيق و نرم نشوند، دچار قساوت مىگردند و سخت مىشوند».
«و بحق مىگويم كه اگر مشك پاره نگردد، ممكن است ظرف عسل
گردد، هم چنين دلها اگر به وسيله شهوات پاره نگردند، يا با طمع، چركين نشوند، يا نعمتهاى بسيار، موجب قساوتش نگردند، مىتوانند ظروف خوبى براى حكمت باشند».
آيين بندگى و نيايش (ترجمه عدة الداعي)، ص: 180
🌸🌿 حضرت صادق (ع) فرمود چون رو به قبله ايستادى، پس مأيوس باش از دنيا و از آنچه در دنيا است و از مردم و از آنچه در دست آنان است و همه را فراموش كن. و قلب خود را از هر چيزى كه تو را مشغول كرده و از خدا باز داشته، و به سوى خويش جلب مىكند به جز خداوند متعال خالى و فارغ كن. و از صميم دل و خلوص قلب خود به عظمت و جلال پروردگار متوجه باش. و سپس ايستادن خود را در پيشگاه با عظمت او ببين. خداوند متعال مىفرمايد: در روز قيامت روبرو و امتحان مىشود هر نفسى به آنچه از پيش فرستاده است، و بر مىگردند به سوى پروردگار خود كه مولى حق آنان است. و قيام تو بر قدم و مقام خوف و رجاء باشد.
و چون تكبير نماز گفتى همه را در مقابل عظمت و مقام كبرياى او كوچك ديده، و مخلوقات ما بين آسمان و زمين را ذليل و ناچيز بدان؛ زيرا چون بنده نمازگزار تكبير گويد در حالى كه قلب او بر خلاف اظهار و تكبير او بوده و از حقيقت تكبير بىخبر باشد؛ از جانب پروردگار متعال خطاب مىرسد كه: اى بنده دروغگو! آيا مرا خدعه ميزنى! سوگند به عزت و جلال خودم، از حلاوت ذكر خود تو را محروم مىكنم، و از مقام قرب و سرور به مناجات، تو را محجوب گردانم.
و بدان كه: پروردگار متعال نيازمند به خدمت تو نبوده، و از تو و از عبادت و دعاء تو مستغنى است. و تو را به فضل و لطف خود به سوى خويش دعوت فرموده است كه مورد رحمت و احسان خود قرار داده، و از عقوبت و غضب خود رهانيده؛ و از بركات لطف و رحمت خود در حق تو نازل كند، و هم باب مغفرت خود را به روى تو باز كرده، و به راه رضا و خوشنودى خود هدايت فرمايد. و اگر خداوند متعال چند برابر اين عوالم را خلق مىكرد تا آخر دهر، هر آينه نزد او مساوى بود كه همه افراد و اهل آن عوالم كافر به او مىشدند و يا مؤمن بودند، زيرا او نظرى از عبادت و اطاعت خلق به جز اظهار كرم و بخشش و قدرت ندارد. پس حياء را پوشاك خود قرار بده و عجز و نيازمندى را لباس خود، و داخل باش در تحت سلطنت و نفوذ و حكومت پروردگار متعال: تا از فوائد ربوبيت و از فيوض و انوار حق استفاده برى. و پيوسته از خدا يارى بطلب، و در امور خود به درگاه او پناهنده شو.
مصباح الشريعة / ترجمه مصطفوى، متن، ص: 57
